--- Γράφει η Αννίτα Φασιανού για το www.stasinews.gr ---
Η Ειρήνη Ανδριοπούλου είναι επικοινωνιολόγος και ερευνήτρια ΜΜΕ. Εργάστηκε επί σειρά ετών στο Ινστιτούτο Οπτικοακουστικών Μέσων, τον εθνικό ερευνητικό οργανισμό για την οπτικοακουστική επικοινωνία, ως υπεύθυνη του Τμήματος Οπτικοακουστικής Αγωγής. Το ερευνητικό της ενδιαφέρον αφορά στην οπτικοακουστική και κινηματογραφική παιδεία, με εστίαση στις διδακτικές και πρακτικές μεθόδους εφαρμογής, στο σχολικό και εξωσχολικό περιβάλλον. Είναι εθνικός εκπρόσωπος στο Media Literacy Expert Group, Ομάδα Εμπειρογνωμόνων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, και έχει συνεργαστεί με την UNESCO σε σχετικά έργα. Στον παρόντα χρόνο εργάζεται στη Γενική Γραμματεία Επικοινωνίας Ενημέρωσης, στη Διεύθυνση ΜΜΕ, Τμήμα Οπτικοακουστικών Μέσων και Αρχείων.
Το Sτάση News είχε την ευκαιρία να δει από κοντά την κυρία Ανδριοπούλου και να παρακολουθήσει ένα από τα workshops που επιμελήθηκε και παρουσίασε η ίδια στο Φεστιβάλ Psarokokalo.
Μετά την προβολή της εξαιρετικής ταινίας του Abbas Kiarostami «Το ψωμί και ο δρόμος» ακολούθησε ανάλυση, από την οποία προέκυψαν κι άλλα ερωτήματα. Διαβάστε λεπτομέρειες στη συνέντευξη που μας παραχώρησε:
Πώς βρεθήκατε στο Psarokokalo στη Σχολή Καλών Τεχνών; Έχετε συνεργαστεί ξανά με το συγκεκριμένο φεστιβάλ; Ποιος είναι ο σκοπός του όλου Workshop;
Ε.Α. : Η συνεργασία με το Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους, AISFF Psarokokalo κρατάει πολλά χρόνια, από τις όμορφες εποχές που η κινηματογραφική παιδεία ήταν στο επίκεντρο των δράσεων του πάλαι ποτέ Ινστιτούτου Οπτικοακουστικών Μέσων (ΙΟΜ). Η δε συνεργασία με την «ψυχή» του Φεστιβάλ, την Τατιάνα Κουμούτση , βασίζεται σε μια παλιά φιλία με συνδετικό κρίκο την αγάπη για τον ποιοτικό, παιδικό, κινηματογράφο, τα παιδιά, τους νέους και το καλλιτεχνικό «πάντρεμα» μεταξύ τους. Το συγκεκριμένο εργαστήριο, εμπνευσμένο από αντίστοιχο που υλοποιεί διεθνώς το British Film Institute, και πρωτοπαρουσιάστηκε από τον ΚΑΡΠΟ στην Αθήνα το Μάρτιο του 2014, είναι μια αφορμή για μια εναλλακτική προσέγγιση του παιδικού, ποιοτικού κινηματογράφου, εστιάζοντας σε ευρωπαϊκές ταινίες μικρού μήκους αλλά… μεγάλου, αφηγηματικού βάθους.
Αναλύσαμε στο Workshop του Σαββάτου 17 Οκτωβρίου την ταινία μικρού μήκους του Abbas Kiarostami «Το ψωμί και ο δρόμος». Γιατί επιλέξατε τη συγκεκριμένη ταινία; Πώς θα χαρακτηρίζατε το σινεμά του διακεκριμένου σκηνοθέτη Kiarostami;
Ε.Α. : Η ταινία αυτή αποτελεί το κινηματογραφικό ντεμπούτο του
Ιρανού σκηνοθέτη, που γυρίστηκε το 1970. Βιώνοντας ένα ιδιότυπο πολιτικό καθεστώς, πριν την Ιρανική Επανάσταση το 1979, ο Κιαροστάμι αποτέλεσε τον πρωτεργάτη του Ιρανικού Νέου Κύματος που εστίασε στις παιδικές ταινίες μικρού μήκους, μέσω μιας θεματολογίας «αθώας» για τα πολιτικά δεδομένα της εποχής.
Η συγκεκριμένη ταινία, είναι ιδιαίτερα αγαπητή στο παιδικό κοινό, εύπεπτη ακόμα και για τις μικρές ηλικίες, και παρουσιάζει την ιδιαίτερη σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα στο μικρό ήρωα και ένα αδέσποτο σκύλο. Λόγω της μικρής διάρκειάς της, μπορεί να προβληθεί στην τάξη και να αποτελέσει πρωτογενές περιεχόμενο για μια καινοτόμα δράση κινηματογραφικής παιδείας, μέσω της ανάλυσης της εικόνας, του λόγου και των κινηματογραφικών εργαλείων. Και τέλος, θέλουμε να εισάγουμε τα παιδιά σε νέα, εναλλακτικά κινηματογραφικά είδη, πιο αφηγηματικά, λιγότερα εμπορικά, με πλήθος όμως κοινωνικών και πολιτικών μηνυμάτων, στο πλαίσιο μιας μαξιμαλιστικής προσέγγισης.
Με ποιο τρόπο μπορούν να βοηθήσουν τα οπτικοακουστικά μέσα την εκπαιδευτική διαδικασία; Μπορεί άραγε αυτό να αποτελέσει εκκολαπτήριο μιας νέας γενιάς κινηματογραφιστών; Έχετε να προτείνετε στο αναγνωστικό μας κοινό κάποιες ακόμη ενδιαφέρουσες ταινίες αντίστοιχου βεληνεκούς;
Ε.Α. : Η κινηματογραφική παιδεία δεν αφορά μόνο στην εκμάθηση των τεχνικών μέσων για τη δημιουργία και παραγωγή ταινιών - αν και αποτελεί ένα αναμφισβήτητα μεγάλο κομμάτι της, αφού τι καλύτερο να μαθαίνεις μέσω της πρακτικής; Υπό αυτή την έννοια, λοιπόν, μπορεί να αποτελέσει ένα εν δυνάμει εκκολαπτήριο νέων κινηματογραφιστών, οι οποίοι εξοικειώνονται με τις νέες τεχνικές κινηματογραφικής δημιουργίας και δραματουργίας.
Όμως, δεν περιορίζεται σε αυτό μόνον: η κινηματογραφική παιδεία αφορά και τη δυνατότητα μιας βαθύτερης, κοινωνιολογικής εκπαιδευτικής προσέγγισης των εικονοκειμένων μέσα από αυθεντικές και προκλητικές μεθόδους ενός νέου οπτικοακουστικου αλφαβητισμου, και προ(σ)καλεί τους εκπαιδευτικούς και τους μαθητές σε μια εναλλακτικη «αναγνωση και γραφη» του κινηματογραφικου περιεχομενου και της αφηγηματικής δομής τους, με βασει τις δικες τους προσωπικες εμπειριες και βιωματα. Ο θεατής καλείται να αναγνωρίσει δικά του χαρακτηριστικά βιώματα στην ταινία και να ταυτιστεί περισσότερο με κάποιον από τους χαρακτήρες, να μπει δηλαδή στο «πετσί του ρόλου».
‘Όταν υλοποιούμε δράσεις κινηματογραφικής παιδείας στην τάξη, μέσω ενός ελεύθερου κοινωνικού στοχασμού της πραγματικότητας, είναι βέβαιο ότι οι αντιστάσεις μας κάμπτονται και ως εκ τούτου, η σχέση μεταξύ των εκπαιδευτικών και των μαθητών βελτιώνεται, συμβάλλοντας ταυτόχρονα σε μια αποδοτικότερη κατανόηση της κοσμοθεωρίας.
Και τέλος, σε επίπεδο μιας σύνθετης, πολιτισμικής απόδοσης, κάθε δράση κινηματογραφικής παιδείας, και δη το πρόγραμμα «Psaroloco», ενισχύει την κριτική ικανότητα του ανήλικου θεατή, προωθώντας ταυτόχρονα τις τέχνες και τον πολιτισμό μέσω της κινούμενης εικόνας, με μια κριτική ματιά και γόνιμη αμφισβήτηση, στοιχεία που συγκροτούν μια ώριμη, μιντιακή και πολιτιστική συνείδηση στην κοινωνία της πληροφορίας.
Όσον αφορά τις ταινίες, η μαγεία της κινηματογραφικής παιδείας έγκειται ακριβώς στο ότι δεν έχει όρια και περιορισμούς ως προς τις ταινίες που θα παρακολουθήσουμε. Μπορούμε κάλλιστα να την εφαρμόσουμε τόσο σε σινεφίλ ταινίες όσο και σε ταινίες του εμπορικού κινηματογράφου, αρκεί να έχουν απήχηση στα παιδιά, αφού ο πρωταρχικός σκοπός είναι η εξοικείωση με το μέσο του κινηματογράφου. Σίγουρα όμως οι ταινίες μικρού μήκους είναι πιο κατάλληλες για μια πρώτη επαφή, ενώ καλό θα ήταν να εκτείνεται σε ποικίλα κινηματογραφικά είδη (genres) για να αποφεύγουμε μια μονοδιάστατη θέαση. Όπως άλλωστε έχει δηλώσει και ο ίδιος ο Κιαροστάμι: «Ευτυχώς, μπορώ να διαλέγω τους θεατές μου… Και μάλλον δε θα ήθελα τους νευρικούς και τους ανυπόμονους. Τα κινηματογραφικά καθίσματα κάνουν τους ανθρώπους τεμπέληδες. Περιμένουν να τους δώσεις όλες τις πληροφορίες. Για μένα, όμως, τα ερωτηματικά είναι τα σημεία στίξεως της ζωής.»
Στην επαγγελματική σας πορεία διακρίνουμε μια αγάπη τόσο για τις τέχνες όσο και για την εκπαίδευση. Πώς συνδυάζονται εντέλει αυτοί οι δύο τομείς;
Ε.Α. : Είναι πολύ απλό και διόλου ασύνδετο, καθότι και τα δύο πεδία εμπλέκουν τα αλληλένδετα συστήματα καταρχήν της αυτογνωσίας για κάθε άτομο ξεχωριστά, μέσω της καλλιέργειας γνωστικών και κοινωνικών δεξιοτήτων και κατά δεύτερον, της κοινωνιογνωσίας μέσω μιας σύνθετης εκπαιδευτικής προσέγγισης της τέχνης. Προερχόμενη μάλιστα, από τον τομέα της επικοινωνίας και των ΜΜΕ, είναι εξίσου συναρπαστικό να μπορείς να συνδυάζεις και να συνταιριάζεις τα διαφορετικά πεδία της διεπιστημονικής προσέγγισης της οπτικοακουστικής παιδείας, με τις διαφορετικές, αναδυόμενες συνιστώσες κάθε φορά.
Τι είναι η Οπτικοακουστική Παιδεία (media literacy); Έχει ενταχθεί στην ελληνική εκπαίδευση ή βρίσκεται ακόμη στα πρώτα βήματα ένταξής στο υπάρχον σύστημα;
Ε.Α. : Επί της παρούσης, δεν υπάρχει ένα αυτόνομο μάθημα οπτικοακουστικής παιδείας στην εκπαίδευση. Από την άλλη πλευρά, υπάρχει έντονη διαθεματική παρουσία, σε ποικίλα γνωστικά αντικείμενα, πλην όμως χωρίς μια ολιστική προσέγγιση, όπως της αρμόζει. Η οπτικοακουστική παιδεία δεν είναι ένα μόνον διεπιστημονικό γνωστικό αντικείμενο, προορισμένο για ένταξη στην εκπαιδευτική διαδικασία, στο πλαίσιο της τυπικής εκπαίδευσης. Είναι μια ολόκληρη ιδεολογία, ένα μεταμοντέρνο κίνημα, μια σχολή σκέψης που αγκαλιάζει με ένα δημιουργικό τρόπο τα νέα μέσα επικοινωνίας, μαζικά και εναλλακτικά, έντυπα και οπτικοακουστικά, εμπορικά και καλλιτεχνικά, με απώτερο σκοπό την ενδυνάμωση του χρήστη στην ψηφιακή εποχή. Δεν αφορά σαφώς, μόνο στην προστασία από το διαδίκτυο, όπως είθισται, ούτε τις τεχνικές δεξιότητες πρόσβασης στις νέες τεχνολογίες, αφορά τη δυνατότητα της άμεσης και ουσιαστικής συμμετοχής του πολίτη-θεατή στα κοινά μέσω ενός ισχυρού διαλόγου.
Έχετε ετοιμάσει κάτι ενδιαφέρον για το επόμενο χρονικό διάστημα;
Ε.Α. : Πάντα υπάρχουν ανήσυχα πράγματα που σχεδιάζονται, το θέμα είναι να βρίσκεται και η βούληση για να τα υλοποιούμε, παραμένω αθεράπευτα αισιόδοξη ότι θα έχετε συναρπαστικά νέα, λίαν συντόμως…. Εις το επανιδείν, λοιπόν!
Σας ευχαριστούμε πολύ!
Η Ειρήνη Ανδριοπούλου είναι επικοινωνιολόγος και ερευνήτρια ΜΜΕ. Εργάστηκε επί σειρά ετών στο Ινστιτούτο Οπτικοακουστικών Μέσων, τον εθνικό ερευνητικό οργανισμό για την οπτικοακουστική επικοινωνία, ως υπεύθυνη του Τμήματος Οπτικοακουστικής Αγωγής. Το ερευνητικό της ενδιαφέρον αφορά στην οπτικοακουστική και κινηματογραφική παιδεία, με εστίαση στις διδακτικές και πρακτικές μεθόδους εφαρμογής, στο σχολικό και εξωσχολικό περιβάλλον. Είναι εθνικός εκπρόσωπος στο Media Literacy Expert Group, Ομάδα Εμπειρογνωμόνων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, και έχει συνεργαστεί με την UNESCO σε σχετικά έργα. Στον παρόντα χρόνο εργάζεται στη Γενική Γραμματεία Επικοινωνίας Ενημέρωσης, στη Διεύθυνση ΜΜΕ, Τμήμα Οπτικοακουστικών Μέσων και Αρχείων.
Το Sτάση News είχε την ευκαιρία να δει από κοντά την κυρία Ανδριοπούλου και να παρακολουθήσει ένα από τα workshops που επιμελήθηκε και παρουσίασε η ίδια στο Φεστιβάλ Psarokokalo.
Μετά την προβολή της εξαιρετικής ταινίας του Abbas Kiarostami «Το ψωμί και ο δρόμος» ακολούθησε ανάλυση, από την οποία προέκυψαν κι άλλα ερωτήματα. Διαβάστε λεπτομέρειες στη συνέντευξη που μας παραχώρησε:
Πώς βρεθήκατε στο Psarokokalo στη Σχολή Καλών Τεχνών; Έχετε συνεργαστεί ξανά με το συγκεκριμένο φεστιβάλ; Ποιος είναι ο σκοπός του όλου Workshop;
Ε.Α. : Η συνεργασία με το Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους, AISFF Psarokokalo κρατάει πολλά χρόνια, από τις όμορφες εποχές που η κινηματογραφική παιδεία ήταν στο επίκεντρο των δράσεων του πάλαι ποτέ Ινστιτούτου Οπτικοακουστικών Μέσων (ΙΟΜ). Η δε συνεργασία με την «ψυχή» του Φεστιβάλ, την Τατιάνα Κουμούτση , βασίζεται σε μια παλιά φιλία με συνδετικό κρίκο την αγάπη για τον ποιοτικό, παιδικό, κινηματογράφο, τα παιδιά, τους νέους και το καλλιτεχνικό «πάντρεμα» μεταξύ τους. Το συγκεκριμένο εργαστήριο, εμπνευσμένο από αντίστοιχο που υλοποιεί διεθνώς το British Film Institute, και πρωτοπαρουσιάστηκε από τον ΚΑΡΠΟ στην Αθήνα το Μάρτιο του 2014, είναι μια αφορμή για μια εναλλακτική προσέγγιση του παιδικού, ποιοτικού κινηματογράφου, εστιάζοντας σε ευρωπαϊκές ταινίες μικρού μήκους αλλά… μεγάλου, αφηγηματικού βάθους.
Αναλύσαμε στο Workshop του Σαββάτου 17 Οκτωβρίου την ταινία μικρού μήκους του Abbas Kiarostami «Το ψωμί και ο δρόμος». Γιατί επιλέξατε τη συγκεκριμένη ταινία; Πώς θα χαρακτηρίζατε το σινεμά του διακεκριμένου σκηνοθέτη Kiarostami;
Ε.Α. : Η ταινία αυτή αποτελεί το κινηματογραφικό ντεμπούτο του
Ιρανού σκηνοθέτη, που γυρίστηκε το 1970. Βιώνοντας ένα ιδιότυπο πολιτικό καθεστώς, πριν την Ιρανική Επανάσταση το 1979, ο Κιαροστάμι αποτέλεσε τον πρωτεργάτη του Ιρανικού Νέου Κύματος που εστίασε στις παιδικές ταινίες μικρού μήκους, μέσω μιας θεματολογίας «αθώας» για τα πολιτικά δεδομένα της εποχής.
Η συγκεκριμένη ταινία, είναι ιδιαίτερα αγαπητή στο παιδικό κοινό, εύπεπτη ακόμα και για τις μικρές ηλικίες, και παρουσιάζει την ιδιαίτερη σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα στο μικρό ήρωα και ένα αδέσποτο σκύλο. Λόγω της μικρής διάρκειάς της, μπορεί να προβληθεί στην τάξη και να αποτελέσει πρωτογενές περιεχόμενο για μια καινοτόμα δράση κινηματογραφικής παιδείας, μέσω της ανάλυσης της εικόνας, του λόγου και των κινηματογραφικών εργαλείων. Και τέλος, θέλουμε να εισάγουμε τα παιδιά σε νέα, εναλλακτικά κινηματογραφικά είδη, πιο αφηγηματικά, λιγότερα εμπορικά, με πλήθος όμως κοινωνικών και πολιτικών μηνυμάτων, στο πλαίσιο μιας μαξιμαλιστικής προσέγγισης.
Με ποιο τρόπο μπορούν να βοηθήσουν τα οπτικοακουστικά μέσα την εκπαιδευτική διαδικασία; Μπορεί άραγε αυτό να αποτελέσει εκκολαπτήριο μιας νέας γενιάς κινηματογραφιστών; Έχετε να προτείνετε στο αναγνωστικό μας κοινό κάποιες ακόμη ενδιαφέρουσες ταινίες αντίστοιχου βεληνεκούς;
Ε.Α. : Η κινηματογραφική παιδεία δεν αφορά μόνο στην εκμάθηση των τεχνικών μέσων για τη δημιουργία και παραγωγή ταινιών - αν και αποτελεί ένα αναμφισβήτητα μεγάλο κομμάτι της, αφού τι καλύτερο να μαθαίνεις μέσω της πρακτικής; Υπό αυτή την έννοια, λοιπόν, μπορεί να αποτελέσει ένα εν δυνάμει εκκολαπτήριο νέων κινηματογραφιστών, οι οποίοι εξοικειώνονται με τις νέες τεχνικές κινηματογραφικής δημιουργίας και δραματουργίας.
Όμως, δεν περιορίζεται σε αυτό μόνον: η κινηματογραφική παιδεία αφορά και τη δυνατότητα μιας βαθύτερης, κοινωνιολογικής εκπαιδευτικής προσέγγισης των εικονοκειμένων μέσα από αυθεντικές και προκλητικές μεθόδους ενός νέου οπτικοακουστικου αλφαβητισμου, και προ(σ)καλεί τους εκπαιδευτικούς και τους μαθητές σε μια εναλλακτικη «αναγνωση και γραφη» του κινηματογραφικου περιεχομενου και της αφηγηματικής δομής τους, με βασει τις δικες τους προσωπικες εμπειριες και βιωματα. Ο θεατής καλείται να αναγνωρίσει δικά του χαρακτηριστικά βιώματα στην ταινία και να ταυτιστεί περισσότερο με κάποιον από τους χαρακτήρες, να μπει δηλαδή στο «πετσί του ρόλου».
‘Όταν υλοποιούμε δράσεις κινηματογραφικής παιδείας στην τάξη, μέσω ενός ελεύθερου κοινωνικού στοχασμού της πραγματικότητας, είναι βέβαιο ότι οι αντιστάσεις μας κάμπτονται και ως εκ τούτου, η σχέση μεταξύ των εκπαιδευτικών και των μαθητών βελτιώνεται, συμβάλλοντας ταυτόχρονα σε μια αποδοτικότερη κατανόηση της κοσμοθεωρίας.
Και τέλος, σε επίπεδο μιας σύνθετης, πολιτισμικής απόδοσης, κάθε δράση κινηματογραφικής παιδείας, και δη το πρόγραμμα «Psaroloco», ενισχύει την κριτική ικανότητα του ανήλικου θεατή, προωθώντας ταυτόχρονα τις τέχνες και τον πολιτισμό μέσω της κινούμενης εικόνας, με μια κριτική ματιά και γόνιμη αμφισβήτηση, στοιχεία που συγκροτούν μια ώριμη, μιντιακή και πολιτιστική συνείδηση στην κοινωνία της πληροφορίας.
Όσον αφορά τις ταινίες, η μαγεία της κινηματογραφικής παιδείας έγκειται ακριβώς στο ότι δεν έχει όρια και περιορισμούς ως προς τις ταινίες που θα παρακολουθήσουμε. Μπορούμε κάλλιστα να την εφαρμόσουμε τόσο σε σινεφίλ ταινίες όσο και σε ταινίες του εμπορικού κινηματογράφου, αρκεί να έχουν απήχηση στα παιδιά, αφού ο πρωταρχικός σκοπός είναι η εξοικείωση με το μέσο του κινηματογράφου. Σίγουρα όμως οι ταινίες μικρού μήκους είναι πιο κατάλληλες για μια πρώτη επαφή, ενώ καλό θα ήταν να εκτείνεται σε ποικίλα κινηματογραφικά είδη (genres) για να αποφεύγουμε μια μονοδιάστατη θέαση. Όπως άλλωστε έχει δηλώσει και ο ίδιος ο Κιαροστάμι: «Ευτυχώς, μπορώ να διαλέγω τους θεατές μου… Και μάλλον δε θα ήθελα τους νευρικούς και τους ανυπόμονους. Τα κινηματογραφικά καθίσματα κάνουν τους ανθρώπους τεμπέληδες. Περιμένουν να τους δώσεις όλες τις πληροφορίες. Για μένα, όμως, τα ερωτηματικά είναι τα σημεία στίξεως της ζωής.»
Στην επαγγελματική σας πορεία διακρίνουμε μια αγάπη τόσο για τις τέχνες όσο και για την εκπαίδευση. Πώς συνδυάζονται εντέλει αυτοί οι δύο τομείς;
Ε.Α. : Είναι πολύ απλό και διόλου ασύνδετο, καθότι και τα δύο πεδία εμπλέκουν τα αλληλένδετα συστήματα καταρχήν της αυτογνωσίας για κάθε άτομο ξεχωριστά, μέσω της καλλιέργειας γνωστικών και κοινωνικών δεξιοτήτων και κατά δεύτερον, της κοινωνιογνωσίας μέσω μιας σύνθετης εκπαιδευτικής προσέγγισης της τέχνης. Προερχόμενη μάλιστα, από τον τομέα της επικοινωνίας και των ΜΜΕ, είναι εξίσου συναρπαστικό να μπορείς να συνδυάζεις και να συνταιριάζεις τα διαφορετικά πεδία της διεπιστημονικής προσέγγισης της οπτικοακουστικής παιδείας, με τις διαφορετικές, αναδυόμενες συνιστώσες κάθε φορά.
Τι είναι η Οπτικοακουστική Παιδεία (media literacy); Έχει ενταχθεί στην ελληνική εκπαίδευση ή βρίσκεται ακόμη στα πρώτα βήματα ένταξής στο υπάρχον σύστημα;
Ε.Α. : Επί της παρούσης, δεν υπάρχει ένα αυτόνομο μάθημα οπτικοακουστικής παιδείας στην εκπαίδευση. Από την άλλη πλευρά, υπάρχει έντονη διαθεματική παρουσία, σε ποικίλα γνωστικά αντικείμενα, πλην όμως χωρίς μια ολιστική προσέγγιση, όπως της αρμόζει. Η οπτικοακουστική παιδεία δεν είναι ένα μόνον διεπιστημονικό γνωστικό αντικείμενο, προορισμένο για ένταξη στην εκπαιδευτική διαδικασία, στο πλαίσιο της τυπικής εκπαίδευσης. Είναι μια ολόκληρη ιδεολογία, ένα μεταμοντέρνο κίνημα, μια σχολή σκέψης που αγκαλιάζει με ένα δημιουργικό τρόπο τα νέα μέσα επικοινωνίας, μαζικά και εναλλακτικά, έντυπα και οπτικοακουστικά, εμπορικά και καλλιτεχνικά, με απώτερο σκοπό την ενδυνάμωση του χρήστη στην ψηφιακή εποχή. Δεν αφορά σαφώς, μόνο στην προστασία από το διαδίκτυο, όπως είθισται, ούτε τις τεχνικές δεξιότητες πρόσβασης στις νέες τεχνολογίες, αφορά τη δυνατότητα της άμεσης και ουσιαστικής συμμετοχής του πολίτη-θεατή στα κοινά μέσω ενός ισχυρού διαλόγου.
Έχετε ετοιμάσει κάτι ενδιαφέρον για το επόμενο χρονικό διάστημα;
Ε.Α. : Πάντα υπάρχουν ανήσυχα πράγματα που σχεδιάζονται, το θέμα είναι να βρίσκεται και η βούληση για να τα υλοποιούμε, παραμένω αθεράπευτα αισιόδοξη ότι θα έχετε συναρπαστικά νέα, λίαν συντόμως…. Εις το επανιδείν, λοιπόν!
Σας ευχαριστούμε πολύ!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου