Κώστας Φουτσίδης: Συνέντευξη στο Stasinews

«Οι Αζτέκοι και ο Βασίλης Λεβέντης πρόβλεψαν τη γέννησή του το 1976, θα ήταν γιος μαραγκού και ανερχόμενος μεσσίας. Ο ίδιος προτίμησε να γεννηθεί το 1979. Η προφητεία θα ολοκληρωνόταν με τον καιρό, όταν στο διάβα του άπαντες θα αναφωνούσαν “Ω! Θεέ μου”. Η γέννησή του έμελλε όμως να αλλάξει ριζικά τη ζωή του Παντελή, οδοκαθαριστή από τα Σεπόλια, ο οποίος βρήκε ένα κέρμα των είκοσι δραχμών στη συμβολή των οδών Παπανδρέου και Καραμανλή. Με αυτό το κέρμα ήταν επιτέλους σε θέση να τερματίσει το πάκμαν στο ουφάδικο του κυρ-Ανέστη και να ανέβει μια θέση στο κοινωνικό στάτους. Τα χρόνια κύλησαν με μικρές υψομετρικές διακυμάνσεις. Έλαβε μέρος στο κάστινγκ της ταινίας Austin Powers για τον ρόλο του Dr. Evil-mini me, αλλά έχασε τη θέση για δύο χιλιοστά.»

--- Γράφει η Αννίτα Φασιανού για το www.stasinews.gr ---

Τι είναι το κείμενο που μόλις διαβάσαμε; Μια μίνι παρουσίαση του εικονογράφου Κώστα Φουτσίδη, έτσι τουλάχιστον διαβάσαμε για εκείνον ψάχνοντας να δούμε ποιοι θα είναι στη φετινή κριτική επιτροπή των βραβείων ΕΒΓΕ.

Τα βραβεία ΕΒΓΕ, Ελληνικά Βραβεία Γραφιστικής και Εικονογράφησης, είναι ένας διαγωνισμός έργων σχεδιασμού επικοινωνίας ο οποίος προκηρύσσεται από το περιοδικό +DESIGN, υπό την αιγίδα της Διεθνούς Ένωσης Design (ico-D) και της Ένωσης Γραφιστών Ελλάδας (ΕΓΕ). Η προθεσμία υποβολής συμμετοχών λήγει την Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου 2016.

Με αφορμή το παραπάνω ευχάριστο γεγονός, έγινε η επικοινωνία και με χαρά αποδέχθηκε την πρόταση που του έκανα, άλλωστε κάποτε δουλεύαμε παρεούλα. (Κώστα, πραγματικά μου έφτιαξες τη μέρα... σε ευχαριστώ)

Ακολουθεί η συνέντευξη που έδωσε ο Κώστας Φουτσίδης στην Αννίτα Φασιανού:

Ένα όνομα, μια ιστορία. Κώστας Φουτσίδης, για τους γνώστες «Φου». Ποιος είσαι επιτέλους; Μάλλον, ποιο είναι το κρυφό σου ταλέντο;

Κ.Φ.: Δεν μπορώ να σου πω, αν σου πω μετά θα πρέπει να σε σκο... Φου είπες; Πω πω τι μου θύμισες. Ως Φου υπέγραφα στα κόμικς του περιοδικού 9 πίσω στο όμορφο 2004. Βασικά ήταν κόμικς υπό συνεργασία εμού και του ΚΟΜ (Κομιώτη), μια υπέροχα σαλεμένη μίνι σειρά ενός υπέροχα σαλεμένου ανθρώπου, του Ψυχάκια. Οπότε ήταν Κομ-Φου και Υιός, κάθε προσπάθειά μας να αναγάγουμε την τέχνη μας σε θρησκεία στέφθηκε από παταγώδη αποτυχία.  Η συνεργασία έληξε,  εγώ κατέληξα φυσητής κεριών σε πάρτι γενεθλίων και ο Γιώργος έγινε ανάρπαστος στον κόσμο του ίντερνετ αλλάζοντας το όνομα του σε .com. Το κρυφό μου ταλέντο είναι η μετριοφροσύνη μου.

Το έχει κανείς έμφυτο ή μπορεί μαθαίνοντας τεχνικές κάποιος να αποτυπώσει εύκολα τις σκέψεις του στο χαρτί; Πότε έφτιαξες το πρώτο σου σχέδιο και τι ήταν αυτό;

Κ.Φ.: Σίγουρα δεν γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη, αν γίνεται, μάλλον δεν είσαι άνθρωπος αλλά εκτυπωτής. Για κάποιους είναι εύκολο, τους ακολουθεί σχεδόν όλη τους τη ζωή.  Δεν μ' αρέσουν τα κλισέ του τύπου «ζωγράφιζα από μικρός, όλοι ζωγραφίζαμε μικροί και όλοι μας έλεγαν “πω τι ωραίο είναι αυτό που έφτιαξες”!», ασχέτως αν αυτό που φτιάξαμε μόνο εξωγήινος πολιτισμός θα μπορούσε να το αποκρυπτογραφήσει . Το σχέδιο είναι κάτι που χτίζεται με τον καιρό. Θέλει συνεχή εξάσκηση, δεν είναι σαν το ποδήλατο –που ακόμα πέφτω– αλλά κάτι που πρέπει να το τροφοδοτείς συχνά για να μη σε εγκαταλείψει. Αυτό είναι και μια παγίδα που πέφτουν συχνά όσοι έχουν έμφυτο το ταλέντο, εφησυχάζουν και καταλήγουν να μείνουν πίσω. Το πρώτο μου σχέδιο δεν θυμάμαι πoιο ή τι ήταν, σίγουρα θα ήταν κάτι παιδικό και θα είχε νόημα μόνο σε μένα και μόνο για εκείνη τη στιγμή. Ίσως να ήταν κάποια προφητεία που πέρασε στα ψιλά. Θυμάμαι όμως έντονα το νηπιαγωγείο, όπου αποφοίτησα με άριστα, που προσπαθούσα μανιωδώς να αποτυπώσω το τι γινόταν γύρω μου. Προσπαθούσα να ζωγραφίσω τη γιαγιά μου που έπλεκε, αλλά όσο και να την έδενα με τις κλωστές, όλοτο έσκαγε και κατέληγα να ζωγραφίζω τον τοίχο.

Πώς ξεκίνησες τα πρώτα σου βήματα και τι αποτελεί έμπνευση για σένα; Όταν δεν σου βγαίνει κάτι, τι κάνεις για να καθαρίσει το μυαλό σου και να ανασυγκροτηθείς;

Κ.Φ.: Σύμφωνα με τα στοιχεία  που μου έδωσε η μητέρα μου το 1997 όταν μπήκα στα 18 και έπρεπε να ξεκουμπιστώ από το σπίτι, το πρώτο μου βήμα έγινε όταν ήμουν επτά μηνών με το αριστερό, πρώτη φορά αριστερά. Αυτό έγινε και φιλοσοφία ζωής, οπότε εγκατέλειψα την πατρική στέγη μετά τα 30, όπως όφειλα και ως γνήσιος Έλλην να πράξω. Το 1997 λοιπόν, έτος ορόσημο, με έγραψαν στη σχολή σκίτσου του Σπύρου Ορνεράκη με την ελπίδα μπας και με υιοθετήσουν ώστε να γλιτώσουν από μένα. Σου λένε, ζαβό είναι, πιάνει το χέρι του, θα το αγαπήσουν, τι διάολο.

Τα πρώτα βήματα τα έκανα μαζί με τον ΚΟΜ (βλέπεις, το κακό γεννήθηκε μαζί), ξεκινήσαμε να φτιάχνουμε εικονογραφήσεις για το περιοδικό PC Master όσο ήμασταν ακόμη στη σχολή. Μετά με απορρόφησε ο χώρος της διαφήμισης για να με ξερνά και να με απορροφά σαν την Σκύλλα και την Χάρυβδη έως τώρα.

Τι κάνω αν δεν μου βγαίνει κάτι; Παύση πυρός. Είναι το καλύτερο, καθαρίζει το μυαλό σου και αφήνει το PC σου ακέραιο. Ειδικά όταν σου έχει κοστίσει όσο ένα νεφρό, όχι δικό σου απαραίτητα.

Ας πούμε ότι έχεις την ευκαιρία να οργανώσεις ένα πάρτι. Ποιους πέντε δημιουργούς θα προσκαλούσες και γιατί; (είτε είναι εν ζωή είτε όχι)

Κ.Φ.: Έχεις πάει ποτέ σε nerd πάρτι; Άσε τους δημιουργούς, οι γκόμενες λείπουν.

Σίγουρα θα έχεις τεράστια συλλογή από κόμικς... Μιλάμε για εκατοντάδες; Ποιοι αγαπημένοι χαρακτήρες περιλαμβάνονται σε αυτά;

Κ.Φ.: Έχω ένα σκασμό κόμικς και αν δεν μου πέταγαν όσα είχα από μικρός, τώρα θα είχα δικό μου παλαιοπωλείο στο Μοναστηράκι. Αγαπημένο χαρακτήρα δεν έχω, βασικά ποτέ δεν με τράβηξαν οι ήρωες που ζουν στα καρέ τους. Πάντα μου κινούσε το ενδιαφέρον το πώς τους απέδιδε ο εκάστοτε καλλιτέχνης. Είναι αυτός ο μικρός θαυμασμός-ζήλια, αυτό το «πώς το έκανε ο καρ...λης». Είναι ένα είδος κινητήριας δύναμης που σε ωθεί να βελτιωθείς.

Πόσο εύκολο είναι βρει κάποιος μοναδικά τεύχη εδώ στην Ελλάδα; Υπάρχουν αρκετοί φανατικοί του είδους. Μέχρι που θα έφτανες για να αποκτήσεις ένα πολυπόθητο τευχάκι;

Κ.Φ.: Δεν έχω μπει ποτέ σε αυτό το τριπάκι. Δεν είμαι φανατικός συλλέκτης. Μου αρέσουν κυρίως τα making of των κόμικς και μπορώ να περιμένω υπομονετικά πετώντας τάπες βαρελιού μέχρι να βγάλει ένα κάποια από τις εκδοτικές. Το πιο ακραίο που μπορώ να θυμηθώ να έχω κάνει, είναι το 1987 που είχε ρίξει μισό μέτρο χιόνι και εγώ ήμουν μισό μέτρο παρά κάτι ύψος, είχα πάει στο περίπτερο σκάβοντας κυριολεκτικά όρυγμα απλά για να ρωτήσω αν ήρθε το νέο τεύχος της Βαβούρας και ο περιπτεράς να μου λέει «αγόρι μου, σήμερα δεν κυκλοφορεί τίποτα».  Έτσι έμαθα τι εστί γάγγραινα από paper cut.

Ποιος είναι ο αγαπημένος σου villain και γιατί;

Κ.Φ.: Ο Dr. Evil από το Austin Powers. Ο λόγος είναι απλός, όταν ξυρίζω τελείως το κεφάλι, τον μιμούμαι τέλεια.

Ομολογώ ότι το πώς καταφέρνεις να δώσεις τόση ρεαλιστικότητα και ζωντάνια στα σχέδιά σου, είναι αξιοθαύμαστο... Μου έχει μείνει αξέχαστη μια καρικατούρα του Σάκη Ρουβά που κοσμούσε το παλιό μας γραφείο... Θέλεις να μας πεις δυο λόγια για αυτό;

Κ.Φ.: Να σου πω την αλήθεια, την καρικατούρα του Ρουβά δεν τη θυμάμαι, είχα κάνει και ένα σωρό, θυμάμαι όμως τις καρικατούρες των δυο συναδέλφων μας στην ΚΙΝΟ που έκανε πάταγο στον τοίχο των graphics.  Δεν βρίσκω κάτι αξιοθαύμαστο στην απόδοση των σχεδίων μου, είναι, όπως είπα, αποτέλεσμα χρόνιας εξάσκησης. Προσωπικά δεν είμαι ικανοποιημένος, φίλοι μου λένε ότι παρά είμαι αυστηρός με τον εαυτό μου, αλλά για μένα δεν γίνεται αλλιώς. Βλέπω ό,τι σηκώνει βελτίωση και δεν θα ησυχάσω αν δε το καταφέρω. Έχω φτιάξει και ειδικό βούρδουλα για αυτομαστίγωση.

Η καρικατούρα είναι ένα πολύ ξεχωριστό είδος. Τι πιστεύεις ότι του δίνει δύναμη; Πόσο συχνά ασχολείσαι με αυτό τελευταία;

Κ.Φ.: Η καρικατούρα είναι ένα πεδίο από μόνη της και αντλεί δύναμη από το πόσο ακομπλεξάριστος είναι ο αποδέκτης της. Μπορεί να τσακίσει κόκαλα, καριέρες, να ελαφρύνει τη στιγμή σε βαθμό θανάτου. Οι καρικατουρίστες πλέον πρέπει να παίρνουν βαρέα και ανθυγιεινά. Εμένα με τραβά η όμορφη πλευρά της. Αυτή που την κάνεις δώρο και μοιράζεις χαρά. Τον τελευταίο χρόνο έχω φτιάξει ένα site από όπου μπορούν να μου παραγγείλουν την καρικατούρα τους. Το www.caricartula.gr .

Αυτό το alt-tab αξέχαστο μας έχει μείνει! Για να μη μιλάμε μόνο με λέξεις, ας δούμε παρακάτω μερικά δημιουργήματα για να καταλάβουμε και το σχεδιαστικό σου στιλ...

Κ.Φ.: Όχι, μη, ντρέπομαι... καλά, δείξε.

[gallery columns="4" td_select_gallery_slide="slide" size="medium" td_gallery_title_input="Illustrations by Κώστας Φουτσίδης" ids="33008,33015,33023,33009,33013,33021,33018,33011,33019,33012,33017,33020,33016,33010,33014,33022"]

Ο χρόνος είναι πολύ σημαντικός παράγοντας της δουλειάς σου. Πόσο χρόνο μπορεί να πάρει ένα σχέδιο; Τι τεχνική προτιμάς;

Κ.Φ.: Το κακό και καλό με εμένα είναι ότι δεν έχω αναπτύξει κάποιο αναγνωρίσιμο σχεδιαστικό στυλ. Καλό γιατί δεν με περιορίζει, κακό γιατί περπατάω στο σούπερ μάρκετ, βλέπω τα σχέδια μου σε ετικέτες και το ξέρω μόνο εγώ, κανείς άλλος εκεί μέσα, αναγκάζομαι να σβήνω έτσι τον πόνο μου στο τμήμα των παγωτών όπου ακόμα δεν έχω κάνει κάποια ετικέτα. Τώρα ο χρόνος απόδοσης ποικίλλει. Υπάρχουν δουλειές που τις βγάζω με ρυθμό γραμμή παραγωγής και άλλες που θέλουν μέρες για να υλοποιηθούν. Δεν έχουν όλες οι δουλειές τις ίδιες απαιτήσεις. Ο περισσότερος κόσμος βέβαια νομίζει ότι δεν παίρνει πολύ χρόνο σε εμάς τους εικονογράφους λόγο υπολογιστών,δηλαδή πατάμε ένα-δυο κουμπιά και τσουπ να ένα άρτιο σχέδιο. Μακάρι να ήταν έτσι, τώρα θα είχα λιγότερο άγχος και περισσότερα μαλλιά. Δεν έχω κάποια τεχνική που να προτιμώ περισσότερο από κάποια άλλη, έχει να κάνει κυρίως με το ζητούμενο της εκάστοτε δουλειάς.

Πιστεύω ότι το να ζωγραφίσεις είναι θέμα ψυχικής διάθεσης και συναισθημάτων. Έχεις μπροστά σου μια λευκή κόλλα χαρτί και ένα μολύβι. Ποιο είναι το πρώτο σχέδιο που σου έρχεται στο μυαλό αν α) Είσαι κλεισμένος σε ένα δωμάτιο; β) Είσαι χαλαρός στην παραλία ενός νησιού;

Κ.Φ.: Νομίζω ότι στην πρώτη περίπτωση θα έφτιαχνα μια παραλία σε κάποιο νησί και στην δεύτερη περίπτωση κάποιο κλειστό δωμάτιο. Γιατί; Γιατί οι άνθρωποι καταλήγουμε τελικά να επιθυμούμε τη γνώριμη ρουτίνα μας, όποια και αν είναι αυτή.

Πέρα από το καλλιτεχνικό-δημιουργικό κομμάτι, έχεις ασχοληθεί και με τον πρωταθλητισμό. Με μεγάλη επιτυχία μάλιστα. Πώς μπορεί ένα ταξιδιάρικο μυαλό να μπει σε καλούπι και να ακολουθήσει πρόγραμμα;

Κ.Φ.: Δεν μπήκα ποτέ σε καλούπι ή έστω εγώ δε το είδα ποτέ έτσι. Όταν είσαι «αλλού» αυτό σε ακολουθεί παντού. Πιστεύω ότι όποια επιτυχία είχα στον αθλητισμό οφείλεται σε αυτό το ξερό μου το κεφάλι που τα βλέπει όλα σαν παιχνίδι. Στο παιχνίδι περνάς καλά, κάνεις αυτό που σου αρέσει καιπροχωράς παραπέρα. Όταν έχεις όμως πολλά που αγαπάς, κάποιο πρέπει να το αφήσεις πίσω. Γι' αυτό τώρα βρίσκομαι σε περίοδο όγκου.

Τα ταξίδια βοηθούν να ανοίξει το μάτι σου και να φτιάξεις νέες εικόνες. Ίσως βοηθούν να δεις τα πράγματα λίγο διαφορετικά. Σε ωριμάζουν ως άνθρωπο;

Κ.Φ.: Για να δεις τα πράγματα λίγο διαφορετικά και να ωριμάσεις μέσω αυτών, προϋποθέτει να διαθέτεις και λίγο μυαλό. Αν ταξιδεύεις απλά για να λες «ήμουν και εγώ εκεί» ή να το ανεβάζεις στο Facebook για να μπεις στο μάτι κάποιου ή να δείξεις ότι έχεις ζωή, τότε άσ' το. Εμένα προσωπικά ακόμα και μικρές διαδρομές, με τον ηλεκτρικό π.χ., θα μου φέρουν εικόνες, ιδέες, όλο και κάτι νέο θα έρθει να μου σκαλώσει ή να ξεκαθαρίσει κάποιο παλιό. Όσες πιο πολλές παραστάσεις τόσο καλύτερο για σένα. Στο θέμα της δουλειάς θα αποδόσεις κάτι καλύτερα σε σχέση με μια ξερή οπτική που έχεις από μια φωτογραφία ενός περιοδικού. Είναι αλλιώς να έχεις βιώματα από ένα μέρος και αλλιώς να υποθέτεις πώς μπορεί να είναι. Βέβαια αν μου πουν «φτιάξε μου την Times Square» δεν θα τρέξω να βγάλω εισιτήριο, θα ξεφυλλίσω κάποιον ταξιδιωτικό οδηγό και θα ενθέσω την εμπειρία μου από κάποιο άλλο ταξίδι που έχω κάνει. Ελπίζω να με ρώτησες για κανονικό ταξίδι και όχι για αποτελέσματα ναρκωτικών.

(Γέλια) Για κανονικό εννοείται… αν και περίμενα να μου πεις και κάποιον προορισμό. Παρ' όλα αυτά με κάλυψες! Μια που λέμε για ταξίδια, τους τελευταίους μήνες έχουν «φύγει» από κοντά μας πολλοί σημαντικοί καλλιτέχνες. Ήταν αυτό ένας λόγος για σχεδιάσεις κάτι ως φόρο τιμής; Ας πούμε, για το Lemmy;

Κ.Φ.: Την ημέρα που «έφυγε» ο Lemmy αποτίσαμε φόρο τιμής με τον κολλητό μου πηγαίνοντας σε ένα ροκάδικο να τα πιούμε εις μνήμην, γιατί όπως και να έχει μεγαλώσαμε με τα τραγούδια του. Καταλήξαμε να ακούμε Motorhead στο αυτοκίνητο γιατί στο ροκάδικο έπαιζαν μ...κιες. Ούτε μια νότα από Motorhead. Κάποια στιγμή θα φτιάξω κάτι, δεν ξέρω τι ακριβώς αλλά κάτι θα μου έρθει. Σίγουρα όμως όχι τον Lemmy με φτερά, στον παράδεισο και όσα τετριμμένα βγήκαν τελευταία.

Υπάρχουν όρια πάνω σε αυτό που μπορείς να ζωγραφίσεις; Η αλήθεια είναι πως ό,τι σκεφτείς μπορείς να το δημιουργήσεις. Μήπως έγινες για αυτό illustrator;

Κ.Φ.: Σαφώς υπάρχουν όρια, οι δυνατότητες μου ως εικονογράφου φτάνουν έως ένα σημείο. Πολύ θα ήθελα να κάνω πολύπλοκα σχέδια γεμάτα αναφορές που κάνουν άλλοι εικονογράφοι, αλλά μάλλον πρέπει να περιμένω μέχρι να εξελιχθώ κατά κει. Illustrator μάλλον έγινα κατά λάθος, αστροναύτης ήταν το όνειρό μου, αλλά ζαλίζομαι σε μεγάλα ύψη.

Ποια είναι τα αγαπημένα σου θέματα, εικαστικά μιλώντας. Προτιμάς να φτιάξεις ένα storyboard ή την εικονογράφηση ενός βιβλίου; Ένα εξώφυλλο περιοδικού ή μια αφίσα;

Κ.Φ.: Όσα ανέφερες είναι τύποι δουλειάς που κάνω προς το ζην. Σε τέτοιες φάσεις παραμερίζεις τι σου αρέσει και ακολουθείς τον κανόνα «σκάσε και κολύμπα». Μια μαύρη αλήθεια είναι ότι επειδή το χόμπι έγινε εργασία και μου αναλώνει τον περισσότερο χρόνο μου, καταλήγω να μην έχω όρεξη να κάτσω να φτιάξω κάτι για προσωπική τέρψη.  Θα προτιμήσω να κάνω κάτι άλλο που δεν έχει να κάνει με σχέδιο.

Τι κάνει ο Κώστας Φουτσίδης στην καθημερινότητά του, εκτός από το να πειράζει τους φίλους του με τις ατάκες και το χιούμορ του;

Κ.Φ.: Ξυπνάω με το ζόρι, σηκώνομαι, κάνω σλάλομ ανάμεσα σε δυο σκυλιά που μπερδεύονται στα πόδια μου. Τα ταΐζω, πίνω καφέ με τη γυναίκα μου, κάθομαι στο PC, δουλειά, δουλειά, δουλειά, τηλέφωνα, ξεχνάω πώς με λένε, τι μέρα είναι σήμερα... Φαΐ, PC, δουλειά, δουλειά,  δουλειά. DEAD.  

Το σκίτσο που μου έχεις φτιάξει, έχει περίοπτη θέση στο σπίτι. Αλήθεια, έχεις ζωγραφίσει ποτέ τον εαυτό σου; Έχεις φανταστεί πώς θα ήταν να είσαι η έμπνευση ενός άλλου καλλιτέχνη;

Κ.Φ.: Είναι τιμητικό να γνωρίζεις ότι ένα σχέδιο που έκανες κάποια στιγμή έχει εκτιμηθεί  τόσο πολύ. Τον εαυτό μου τον έχω σχεδιάσει ουκ ολίγες φορές, συνήθως απλά σκίτσα, αστεία.  Έχω γίνει έμπνευση για ποιήματα, μετράει;

Έχεις προσπαθήσει να ξεφύγεις αρκετές φορές... Το σημειώνω ως έγκυρο. Παρακαλώ να μην επαναληφθεί! (Γέλια)

Στο θέμα μας, αν μπορούσες να επιλέξεις ξανά επάγγελμα, θα διάλεγες το ίδιο; Αλήθεια, το βλέπεις ως επάγγελμα; Εφόσον υπάρχει μεράκι και δημιουργικότητα, πρέπει να είναι σημαντικό κομμάτι σου...

Κ.Φ.: Αφού πληρώνω εισφορές και φόρους, μοιραία είναι επάγγελμα και όχι χόμπι. Έχει χάσει λίγη από τη μαγεία αλλά δεν παύει να είναι δημιουργικό και να πρέπει να δώσεις ένα μέρος του εαυτού σου. Αν ήταν να διαλέξω ξανά, μάλλον θα διάλεγα κάτι που θα έχει να κάνει με τη φύση, όση αφήσαμε άθικτη τέλος πάντων.

Ποια είναι η Sτάση ζωής σου;

Κ.Φ. : H Sτάση ζωής μου είναι και αυτή που θα επικρατήσει στο μέλλον της ανθρωπότητας. Αυτή του ζωντανού-νεκρού S. Είναι αυτό το S όταν αγκυλώνει ο κορμός του σώματος σου από την πολύωρη ακινητοποίηση πάνω σε μια καρέκλα γραφείου, την θέση του αυτοκινήτου, την λεκάνη της τουαλέτας.

Τι τύπου πρότζεκτ τρέχεις αυτό το διάστημα; Υπάρχει στα σκαριά κάτι εξαιρετικά ενδιαφέρον που θα ήθελες να το μοιραστείς μαζί μας;

Κ.Φ.: Αυτό το καιρό βρίσκομαι σε φάση ο άνθρωπος-λάστιχο. Φτιάχνω την εικονογράφηση σε ένα εκπαιδευτικό βιβλίο αγγλικών, τρέχω παράλληλα storyboard για διαφημιστικά σποτ και  σχεδιάζω τα γραφικά-περιβάλλοντες χώρους για ένα παιχνίδι adventure το οποίο θα κυκλοφορήσει μάλλον μέσα στο καλοκαίρι. Όλα αυτά θέλουν το χρόνο τους και ρουφάνε τον δικό μου. Ιδέες και προτάσεις πάντα υπάρχουν, οπότε όλο και κάτι νέο θα βγει στην επιφάνεια.

Το stasinews.gr σε ευχαριστεί πολύ για τη συνέντευξη και εύχεται καλή επιτυχία στα επόμενα σχέδιά σου! Αναμένουμε με εξαιρετικό ενδιαφέρον το παιχνιδάκι... #gaming #zone

Κ.Φ.: Ευχαριστώ πολύ, τελικά δεν πόνεσε!